Beyim tarih yazdı

Temmuz ayında başladım bu blog'a yazmaya. Bir heyecan, bir heyecan sormayın. Eşime dostuma sürekli baskı, "okuyun da okuyun, okumak yetmez geri bildirim verin, önerilerde bulunun".

Dostlar bir yana da eş kısmını ikna edemedim bir türlü. Her akşam soruyorum "Okudun mu yazdıklarımı?" El cevap: "yok". Bahanesi çok: "çok işi vardı, telefonu sayfayı açmıyordu, tableti yoktu, olsaydı ne güzel okurdu."

Bir de bu bahaneleri akşam bilgisayarın karşısında otururken sıralamıyor mu, ölür müsün öldürür müsün.

Ne öldüm ne öldürdüm, ikimiz da sağız çok şükür. Ama tepem attı. "Yasak" dedim, "blog'umu okumanı kesinlikle yasaklıyorum". Tabi azıcık duygu sömürüsü de kattım "benim için bu kadar önemli bir şeye sen hiç değer vermiyorsun." Çok pis de trip atarım. Direnebilen çok azdır.

Netekim beyim de direnemedi.

Bir kaç gün sonra "Okudum" dedi. "Ne düşünüyorsun?" diye sordum. Başladı sıralamaya "Şurası olmamış, burası eksik, orası daha iyi olabilir."

Şöyle bir durdum, gözlerimi kıstım ve dedim ki "Bir gün çok ünlü bir blog yazarı olacağım, sadece blog'la kalmayacağım, kitaplarım yayınlanacak, gazetede köşem olacak, millet peşimden koşacak, benimle röportaj yapmak için gazeteciler sıraya girecek. Bana bu başarımı neye borçlu olduğumu soracaklar. Bense kesinlikle beyime değil cevabı vereceğim."

O gün bugündür blog'umla mesafeli bir ilişkisi var kendisinin. Ben de zorlamıyorum. Herhalde okumuyor, okuyorsa da bir şey demiyor.

Ta ki düne kadar...

Dün tarihi bir olay gerçekleşti ve sevgili beyim son yazımı feysbukundan paylaştı. Görünce gözlerim doldu vallahi. Unutulmasın, tarihe not düşülsün diye yazdım ben de.

Meğer ilgi alanına giren bir şeyler yazmamı bekliyormuş adam. Ama söylemedi ki...

Bu arada o tarihi yazıyı okumak isteyen de aramasın, tıklayıversin.