Etti yani. Cemal Reşit Rey'de Gabor Takacs Nagy yönetiminde Haydn ve Schumann dinledik. Beyimin özel isteği ile.
Beyimle bunca yıllık hukuğumuz vardır, ben kendisinin senfoni orkestrası konserlerinden zevk aldığını geçen yıl öğrendim. Böyle birşeyi bana daha önce söylemediğine eminim.
Çünkü birincisi bende 40 bin gigabyte hafıza vardır, bir duyduğumu kolay kolay unutmam. Hele ki mevzu bahis beyimin müzik zevki ise. İkincisi ise beyinizin senfonik müziği sevdiğini duymak asla unutulacak bir şey değildir.
Madem seviyorsun, bir konsere bilet al da gidelim dedim. Tamam ben de Selami Şahin fan'ıyım ama hep de Selami Şahin'e gidecek halimiz yok. Arada sırada senfoni orkestrası konserlerine de gidebiliriz. Beyimin bilet alması bir seneyi geçti. Sonunda gittik.
Yalan yok, konser öncesinde tüm günü dışarıda geçirip bir hayli yorulup, bir de bir kaç kadeh bir şey içince konser sırasında uyuklayacağız diye korkmadım değil. Hadi ben neyse de, beyim sinemada aksiyon filmi sırasında bile uyuyabilme becerisine sahiptir. Neyse korktuğum gibi olmadı. Aksine, konserin sonuna kadar ikimiz de keyif alarak dinledik.
Haydn ve Schumann dışında bir de genç, başarılı, Türk besteci Emre Sihan Kaleli'nin No. 13 for Orchestra isimli eserinin de dünya ilk seslendirilişini de dinleme fırsatı bulduk. Ama sanırım bu fırsatı iyi değerlendiremedik. Çünkü orkestra performansının başında bestecinin de belirttiği gibi akılda kalan bir melodi değildi.
Bir de bu eseri dinlerken, hem beyimin hem benim, birbirimizden bihaber kendimizi Lost adasında sandığımızın ortaya çıkmasına ne demeli? Lost'u izlediyseniz melodinin neden aklımızda kalmadığını biraz daha iyi anlayabilirsiniz belki.
Klasik müzik konusunda derin bilgim, kültürüm olmasa da hayatımı zenginleştirmek, yaşamıma değişik tatlar katmak, bilgimi-kültürümü arttırmak için böyle konserlere daha sık gitmek istiyorum. Önümüzdeki yıldan dileklerimden biri de bu olsun.
