Kavgam

Bütün dünyada fırtınalar koparan Kavgam'ın birinci cildini nihayet ben de okudum. Yok Hitler'inki değil, Karl Ove Kanusgaard'ın kavgası bu.

Hayatını olduğu gibi, yüceltmeden ya da yermeden anlattığı 6 cildin birincisinden öğrendim ki yaşamaya ilişkin barınma, doyma, can güvenliği gibi temel ihtiyaçları karşılanmış herkesin, dünyanın neresinde olursa olsun hayatla, var olmakla, kendini gerçekleştirmekle ilgili kavgaları, dertleri hep aynı. Sıradanlığın sıkıcılığı hepimizi birleştiriyor. Hepimiz özel ve birtanecik olmak istiyoruz, gel gör ki pek azımız bu şerefe nail oluyor. Daha da beteri bu pek azın daha da azı bunu başardığında farkında oluyor.

Belki de hayatla ilişkimizi kavga olarak görmekten kaynaklanıyor bu. Hayatı galip gelinecek bir kavga olarak görmek yerine akışına mı bırakmak gerekiyor acaba, bilemedim. E o zaman her şeye razı mı olacağız? Ayyyy bu işler beni aşar. Kitaba dönelim.

Karl Ove, (samimiyetimize dayanarak ismiyle hitap edeceğim kendisine, adam bana hayatını açmış neticede, bir de soyadını yazmak çok zor yav!) hayatını olduğu gibi yazmış gerçekten. Samimiyetle. Kendisi de itiraf etmiş zaten, büyük bir şeyler yazmak istediğini ama kendini bebek bezi değiştirdiği sıkıcı bir hayatın içinde bulduğunu. Malzeme bu diyor yani.

Çocukluğundan başlayarak hayatını akıcı bir şekilde yazmış. Sohbet eder gibi. Kitap kronolojik bir sıra izlemiyor, kimi zaman yetişkinliğine atlıyor, oradan tekrar çocukluğuna dönüyor, derken gençlik yıllarına gidiyor.

Anlattığı hiç bir şey, "vay ilk defa duyuyorum, ne kadar da ilginç" dedirtmiyor. Görüyoruz ki ne sınıfının en popüler öğrencisi olmuş, ne bir süper kahraman. Ancak, sadece yaşam öyküsünü değil, kimi yerlerde çeşitli konularda düşüncelerini de yazmış. Özellikle sanat konusunda, sağlam şekilde ifade edilmiş görüşlerini okurken aslında ne kadar derinlikli bir yazar olduğunu görüyorsunuz.

Böyle kitaplar bana umut veriyor. Sıradan bir insan sıkıcı hayatını 6 ciltte 3.600 sayfa olarak yazıp fırtınalar koparabiliyorsa diyorum ki ben neden yapamayayım.