Affetmem asla seni

Yeşil Peri Gecesi isimli kitabı okuyup beğendiğimi yazmıştım. Henüz okumayanlar varsa buraya tıklayıp okuyabilirler. Çekinmeyin, tıklayın.

Kitabın her sayfasından üzerinde uzun uzun düşünülecek en az bir cümle çıkmazsa ne olayım. Beni en çok etkileyen ise "Unutmak elimizde değildi. Karar verip unutamıyordu insan. Affedemediği gibi. Affetmek de elimizde değildi." cümlesi oldu. Kitabı bitirdiğimden beri, bu cümle üstüne düşünüyorum.

Şimdi efendim, benim çevrem gönül gözleri sonuna kadar açılmış sevgi pıtırcıklarıyla doludur. Herkes bir melek bir melek, aklınız durur.

Tamam, bende 40.000 terabyte hafıza vardır, hiç bir şeyi kolay kolay unutmam da, şu dünyanın tek affedemeyicisi de ben miyim ulen! Herkes sevgi pıtırcığı da, bi ben mi değilim. Bu nasıl iş!

Şaka bir yana, affetmek tuhaf bir şey. Unutabilmek demek. Bence. E bunun da bir düğmesi yok ki, basınca hafıza silinsin. Zaman alıyor. Zamanı olmadan hiç bir şey olmuyor.

Eğer unutmamışsan, olmamış gibi davranıyorsun, görmezden geliyorsun. O da olmuyor işte. Oluyor da samimi olmuyor, gerçek olmuyor. Ama işte ayak uydurup yuvarlanıp gidiyorsun.

İşte böyle bir kitap okuyorsun, deriiiiin deriiiin düşünüyorsun. Böyle manalı bir şeyler yazayım diyorsun. Derken bir gülme geliyor amaaaan ne düşüncem yaaa, bırak gitsin diyorsun.

Bu konudaki fikirlerim de bundan ibarettir, arz ederim.