Ben de kitaplarıma sığınıyorum.
Kitap okuma konusunda hedefimi ilan etmiştim: 3 tane keyfim için, 1 tane de gelişimim için. Gelişim dediğim, kişisel olur, mesleki olur, fikirsel olur, her türlüsü kabulüm yani, ama kurgu olmayacak.
Bu plana mümkün olduğunca sadık kalmaya çalışıyorum.
Bu nedenle katıldığım eğitimlerinin birinde önerilen bir kitabı elime aldım, başladım okumaya: Hayat Denen Oyun, yazarı Dr. Eric Berne.
Yemin ediyorum ki kendimden şüpheye düştüm, yanlış kitabı not almışım diye. Ama mümkün değil. Bunca yıllık dillere destan, etkisi-başarısı kanıtlanmış not alma yeteneğimle böyle bir hata yapmış olamam.
Ama neden şüphelendiğimi söyleyeyim. Efendim bu kitap benim gibi tatlı su kişisel gelişimcilerinin kalemi değil kesinlikle. Baya baya psikolojik (ya da psikiyatrik) tedavi uygulama yeteneği olan, bu işin eğitimini almış profesyonellere hitap eden bir kitap.
İçinde teknik terimler mi ararsın, ruh hekimlerinin kullandığı metotlar mı ararsın, yok yok.
Bu kitap bize niye önerilmiş en ufak fikrim yok. Üşenmesem eğitmene mail atıp soracağım, bu kitabı okuduktan sonra ne kazanmış olmam gerekiyordu, bana faydası ne olacaktı diye. Ama üşeniyorum işte.
Şöyle söyleyeyim ki azmettim, yarısına kadar okudum kitabı. Sonra kapattım ve kendime "şu ana kadar aklımda ne kaldı, ben ne öğrendim" diye sordum. Cevap koca bir hiç. Okuduklarımdan hiç bir şey anlamamışım. Hem de bazı sayfaları tekrar tekrar okumama rağmen. Şunu da söyleyeyim ki öyle kolay kolay anlama güçlüğü çekmem, cin gibiyimdir.
Ama bu kitap beni fena aştı. Hatırladığım kadarıyla okumadan yarım bıraktığım üçüncü kitap oldu bu. Diğer ikisi de Oğuz Atay - Tutunamayanlar (ki bu kitabı okuma girişimlerinin yüzde kaçı başarıyla sonuçlanıyor gerçekten merak ediyorum) ve Alessandor Manzoni - Nişanlılar idi.
Neyse sağlık olsun. Kitabı bırakıp Ahmet Ümit romanlarıma geri döndüm, onu da sonra yazarım artık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder