Nostalji

Hafta sonunda, bir çocukluk arkadaşımın annesi feysbuka bir fotoğraf yüklemiş. Seneleeeeeeeer önce, onların evinde bir doğum günü kutlaması.

Eski tip kocaman bir yemek masasının arkasına mahallenin çocukları olarak dizilmişiz, kimimiz sandalyelere oturmuş kimimiz onların arkasında ama sandalyenin üstünde ayaktayız. Doğum günü çocuğu pek tabii ki ortada oturuyor, önünde mumları üflenecek bir pastayla. Masada çeşit çeşit kek, börek, mamalar; bir de cam şişelerde kolaydı, gazozdu, içecekler.

Bu sahne çocukluğumun değişmez doğum günü sahnesidir. Bizim zamanımızda böyle çizgi film karakterli pastalar falan yoktu. Vardıysa da bizim haberimiz, bu pastaları üretecek tesis yoktu. Küçük bir yerde yaşıyorduk. Ondan sonracığıma parti evleri, konseptli partiler, maskotlar, pinyatalar falan da yoktu.

O zamanlarki doğum günü kutlamalarımızın değişmez konsepti evde yapılan mamalar, pastaneye sipariş edilmiş kremalı, mumlu bir pasta, ille de cam şişede içeceklerdi. Mahallenin çocukları anneleri ile birlikte eve davet edilir. Masa kurulur. Bir de eve çağrılan ve bütün çocukları masanın arkasına dizip fotoğraf çeken fotoğrafçı olurdu.

Masanın düzeni bozulmadan önce tüm çocuklarla klasik pozumuzu verip sonra da yeme içme faslına geçerdik. Benim, kardeşimin, arkadaşlarımın doğum günlerinden kalma, her yıl çekilmiş bu model fotoğraflarım vardır. Mizansen asla değişmez, sadece her resimde ortada oturmaya hak kazanan çocuk değişir. Eeee doğum günü çocuğunun o kadar ayrıcalığı olacak elbet.

Yiyecekler de yendikten sonra biz çocuklar kudurmaya başlardık. Tabi o zamanlar televizyonlar böyle 24 saat yayında değil, çocuk kanalları yok, tableti bırak Amiga oyunları bile pek nadir. Kısacası karşısına geçip hipnotize olacağımız hiç bir şey yok, tüm enerji patlamaya hazır bir halde damarlarda dolaşıyor. Evde bizlere daha fazla tahammül edemeyen annelerimiz karnımız da doyduktan sonra bizi sokağa salarlardı. Azgınlıklarımıza sokaklarda devam ederdik.

Yani doğum günlerimizin diğer günlerden tek farkı sokağa çıkmadan önce yenen yiyecekler ve tüm çocukların aynı anda sokağa çıkabilmesiydi. Kimseyi kapısına gidip oyun oynamaya çağırmak zorunda kalmazdık, hep birlikte çıkıp başlardık oynamaya.

Güzel günlerdi