Mesela iş yerindeki sıkıcı toplantılarda canınızı çıkartmaya ant içmiş gibi görünen adamın aslında sevimli bir bisiklet sürücüsü olduğunu feysbuk olmasa nasıl öğreneceksiniz? Ya da her zaman asık suratlı gördüğünü kadının iş eğlenceye gelince "dibini görmeyen sevdiğini görmesin" felsefesine sıkı sıkı bağlı olduğunu feysbuk olmadan bilmeniz imkansız.
Kimin zekice espiriler patlatıp kimin boş teneke gibi tıngırdadığını da bizzat feysbukta tespit edebilirsiniz.
Hayır efendim, feysbuk hissedarı falan değilim, siz daha fazla tıkladıkça ben para kazanmayacağım. Benimki samimi duygular.
İşte bu çok sevdiğim feysbuk sayesinde geçen hafta tanıdığım birinin lise buluşması fotolarını gördüm. Bilmem ne lisesinin mezunları ben diyeyim 25 yıl, siz diyin 30 yıl sonra yeniden bir araya gelmişler. Bu buluşma da yerel gazeteye haber olmuş, işte bu haberin görsellerini gördüm feysbukta.
Katılımcılardan "duygu ve düşüncelerini" almışlar. "Bizim sınıf çok farklıydı, tıpkı Hababam Sınıfı gibiydik, çok haşarıydık, öğretmenlerimiz illallah demişti..." minvalinde açıklamalar.
İşte bu yazıyı klavyeye dökme sebebim...
Hababam Sınıfı 1975 yapımı bir film. Yani tam tamına 40 senelik. Maşallah. 40 sene sonra bile öğrencilik yıllarını anlatmak isteyenler için "zeki ama haşarı, iyi kalpli, güçlü arkadaşlık bağları" konularında rakipsiz tek benzetme.
Bazı şeylerin değişmemesi çok güzel, bazı şeylerin değişmesi ise o kadar kötü.
Mesela ne değişti? Burada geçtiğimiz günlerde duyduğum bir toplumsal analize bağlanmak istiyorum: "Eskiden İnek Şaban'a gülerdik, şimdi Recep İvedik var. İkisi de cahil ama İnek Şaban saftı, iyi niyetliydi, samimiydi; Recep İvedik ise kaba saba, nobran."
İşte bu toplumsal dönüşüm kötü. Düşünsenize, adam geğiriyor, osuruyor, küfrediyor, vuruyor, kırıyor ve kitleler bundan zevk alıyor. Gerisi malum hikaye.
Eğitim şart. Her okula en az bir Hababam Sınıfı şart.
 |
| görsel wikipedia'dan |
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder