Evimiz Can'landı

Hafta sonu İzmir' de ağır misafirlerimiz vardı. Cuma akşamı intikal ettiler, sonra bir gözümüz açtık, pazartesi sabahı işe gidiyoruz. Rüzgar gibi geçti yani.

Şeref konuğumuz elbette Can'dı.

Yaklaşık 26 aylık olan yeğenim, kardeşimden öğrendiğim kadarıyla 2 yaş olmanın tüm gerekliliklerini itinayla yerine getiriyor.

Mesela bu yaş grubu çocuklar bağımsızlığı öğrenirmiş. Bizimki de öğrenmiş. Yolda yürürken elini tutmak ne mümkün, kafasına göre takılıyor beyefendi.

Sevmediği bir kıyafeti zinhar giymiyor, sevdiklerini ise keyifle giyip bir de çevreye gösteriyor "baaaak" diyerekten.

Bol bol şarkı söylüyor, bağıra çağıra. Kendi sesini tanıyormuş. Bence bu genetik olabilir, zira teyzesi bu yaşına geldi hala sesini tanımaya çalışıyor aynı yöntemle.

Şarkı söylemek dışında enstrüman çalmaya da çok meraklı. Eline iki tane kalem, çubuk, sopa buldu mu başlıyor bateri çalmaya. Vurmalılarda oldukça iyi olsa da asıl uzmanlık alanı üflemeli çalgılar. Yakında yaylılarda da rüştünü ispat edip tek kişilik orkestra olarak konserlere başlamasını bekliyoruz.

Konuşması da her gördüğümüzde daha zenginleşiyor. İşte yeni kelimeler, fazlası da var ama not alabildiklerim bunlar:

Bididi: bisiklet
Abala: araba
Abidi: ayakkabı
Tabun: kamyon
But: çorap, ne alaka kimse bilmiyor
Bodudu: Bir şey çalışmıyorsa "bozulmuştur"
Bi: Video

iş yapıyormuş